Oprac. Tomasz Makaruk
Imiesłowy (participles) to dość rozbudowany i jednocześnie nienajłatwiejszy obszar gramatyki angielskiej. Są one jednak często niezbędnym elementem zdania, występującym w różnych konstrukcjach gramatycznych, a znajomość imiesłowów i umiejętność ich zastosowania może znacząco wpłynąć na bogactwo językowe wypowiedzi, szczególnie pisemnej.
Spróbujmy uprościć nieco to trudne zagadnienie.
Najprostszym podziałem imiesłowów jest podział na imiesłowy czynne i bierne.
Imiesłowy czynne mają znaną nam końcówkę -ing.
Imiesłowy czynne tłumaczy się na język polski końcówkami: -ący, -ąca, -ące, -ących, co często pomaga w ich identyfikacji.
Imiesłowy bierne mają końcówkę -ed lub pochodzą z III kolumny czasowników nieregularnych.
Imiesłów bierny tłumaczy się na język polski końcówkami: -ne, -na, -ny, -ni; -te, -ta, -ty, -ci.
Imiesłowy w perfekcie odnoszą się do sytuacji wcześniejszych. Używamy ich wtedy, [1] kiedy zachodzi potrzeba rozdzielenia dwóch sytuacji w czasie ze względów logicznych, [2] ze względu na istniejącą różnicę w czasie pomiędzy wydarzeniami lub [3] kiedy pierwsza czynność trwała jakiś określony czas.
Uwaga: w przypadku, kiedy nie zachodzi dwuznaczność wynikająca z nierozdzielenia obu czynności, stosuje się present participle zamiast perfect participle. Na przykład wtedy, kiedy czynności następują jedna po drugiej:
Imiesłowy uprzednie tłumaczy się na język polski końcówkami: [1] -łszy, -wszy (ale też: [2] -ty, -ąc itp. w zależności, czy użyjemy czasownika przechodniego, czy nieprzechodniego).
Czasowniki nieprzechodnie nie potrzebują dopełnienia i nie ma możliwości przekształcenia ich na stronę bierną, w odróżnieniu do czasowników przechodnich, które posiadają dopełnienia dalsze i bliższe, i mogą tworzyć stronę bierną.
Gerund jest bardzo często mylony z imiesłowami (participles). Dzieje się tak dlatego, że gerund ma również końcówkę -ing (tak jak present participle). Gerund to rzeczownik odczasownikowy, czyli rzeczownik, który pochodzi od czasownika.
Gerund często tłumaczy się na język polski za pomocą końcówek: -nie, -nia, -niu, -cie, -cia, -ciu.
Istnieje też wersja perfektowa formy gerundialnej (perfect gerund) i można ją zastosować do wskazania uprzedniości czynności wyrażonej czasownikiem głównym:
Choć gramatycznie obie konstrukcje są możliwe, to częściej używa się konstrukcji [2], ponieważ odnosi się ona do sytuacji aktualnej, o której wciąż się mówi. Zastosowanie konstrukcji [1] określa sytuację, która wydarzyła się dawno temu i nikt nie jest już zainteresowany sprawą. W przypadku innych czasowników, np. receive, konstrukcja perfect gerund występuje relatywnie częściej niż w przypadku czasownika steal, niemniej jednak przyjmuje się, że forma gerundialna jest zwykle preferowana.
W przypadku, kiedy podmiot zdania podrzędnego (rzeczownika odczasownikowego) odnosi się do innej osoby/rzeczy niż podmiot zdania głównego, wymagane jest użycie przymiotników dzierżawczych (my, his, her, its, your, our, their), zaimków w funkcji dopełnienia (me, you, him, her, it, we, them) oraz imion lub dopełniacza (’s) dookreślającego zdanie.
„Imiesłów niejedno ma imię” i nie jest on najłatwiejszy do zrozumienia. Imiesłowy jednak warto znać, ponieważ występują dość często w gramatyce angielskiej (może poza perfect participle w stronie biernej), a dodatkowo zastosowanie ich podczas wypowiedzi pisemnych znacząco wpływa na ocenę bogactwa językowego. Warto też znać różnicę pomiędzy imiesłowem czynnym (present participle) a rzeczownikiem odczasownikowym (gerund), ponieważ pomimo tej samej formy mają one różne zastosowania.
Imiesłowy: 1 2 | Wszystkie tematy
© 2004-2024 Jacek Tomaszczyk & Piotr Szkutnik